داستان رابطه و دوستی آدم مثل رابطش با دندونهاشه!
اگه بهش نرسی،بهش بی توجهی کنی،
اول یه ذره پوسیده میشه،میگه بیا به من برس!
نمی رسی!
اوضاع بدتر میشه،با عصبانیت داد میزنه پاشو آقا من دارم می میرم!
بهش نمی رسی بازهم ! یه خرده ساکت میشه، بعدش میمیره! حتی به مرده اش هم نمی رسی!
آخرش هم مجبور میشی توی گاز استریل بپیچیش و براش تشییع جنازه بگیری!
حالا تو می مونی و جای خالی اون دندون!
حالا، به همین راحتی ها جای خالی اون دندون پر نمیشه،باید هزینه کنی،وقت بذاری،عذاب بکشی تا یه چیز مصنوعی بیاد جای اون دندون،که اصلا حس اون دندون اول رو بهت منتقل نمی کنه! تازه اون موقع است قدر دندونت رو میدونی!
رابطه آدم با دوستها و نزدیکهاشم همینه دقیقا!
فقط اینجا بجای دندونها،آدمها نشستن!
بهش نرسی، بذاری پلاک های پر کدورت دور رابطه جمع شه، آخرش تو می مونی و رابطه ای که باید ext اش کنی،
از قضا مثل دندون جای خالیش هم هیچ وقت پر نمیشه!
برسید به رابطه هاتون،به دندونهاتون